En de winnaar is.........

Chocolade, snoepjes, chips, nootjes en koekjes, ik wilde alles.. Ik had nog meer nodig.....

Oke ik snoep veel, maar ik had nog niet genoeg wikkels en lege snoepzakjes....Ik wilde meer...Veel meer!!
Ik wilde graag van de wikkels portemonneetjes maken dus ik had er veel, heel veel nodig.

Ik bedacht mij dat ik het alleen niet ging redden. Ik kreeg alle hulp die ik nodig had thuis, zowel de kinderen als de buurvrouw aan het snoepen gezet en dan vooral de chocolade wikkels.
Voor de buurvrouw natuurlijk geen probleem, die is net zo chocolade verslaafd als ik. Trouw viel er een paar keer per week een wikkel door de bus, maar nog steeds had ik er niet genoeg.
Dus bedacht ik dat mijn collega's misschien wel partners in crime zijn..... en  mij misschien wel konden helpen.

Ik stuurde een mail rond op mijn werk met de vraag om mooie snoep, koek of chocolade verpakkingen te sparen voor mij. In ruil daarvoor zou ik eind februari twee portemonneetjes verloten.

Zo gezegd zo gedaan!
Ik kreeg mooie verpakkingen, maar ik kwam er ook achter dat niet alles geschikt was om portemonneetjes mee te maken. Er sneuvelde er veel. Maar uiteindelijk lukte de chocolade wikkels het beste.
Ik heb er vijf gemaakt voor mijn plank bij BlendUT en ik heb er twee die gemaakt om te verloten.

Hieronder kunnen jullie zien wie de gelukkige winnaars zijn:

Gefeliciteerd "WINNAARS" met jullie zelfgemaakte portemonneetje (de laatste winnaar is een beetje lastig te zien, maar de naam begint met een N en eindigt op een A. Houd je postvakje in de gaten ;) ).

Jullie prijs komt zo snel mogelijk naar jullie toe!

De overige portemonneetjes zijn vanaf medio volgende week te koop bij BlendUT!

Gezinsuitbreiding.....

Drie weken geleden..

Daar was je dan, met je mooie lichtbruine ogen en je bruine haren. Iets onzeker en vrij groot. Al die tijd op je gewacht en plotseling kwam je op ons pad. Ik zag je foto in een labrador herplaatsing groep. Mijn hart maakte een sprongetje. Je keek onzeker, oortjes naar achter en een foto maken had je totaal geen zin in. Dat kon ik zien. Wat een knapperd, dacht ik. Ik zag je en was opslag verliefd. De baas zei: 'deze jongen gaan wij een gouden mandje geven, regel maar dat we Sam morgen gaan ophalen'. Die nacht kon ik niet slapen, ik dacht aan jou en aan de koude grond. En aan dat je niet wist wat je te wachten stond. De kinderen wisten nog van niks.

Je woonde in een asiel in Friesland. Het was bijna twee uur rijden en wat duurde dat lang. Maar toen eindelijk, daar was je dan. Mega groot, iets wat te dik en heel onstuimig. En heel groot, had ik dat al geschreven??? Van het asiel kregen we een contract mee, dat we één maand aan elkaar konden wennen. We kregen tips mee hoe we met je om konden gaan en daar namen ze afscheid van je. In de auto was je heel rustig. Ik zit op de achterbank en de baas reed terug. Je kwam de hele tijd knuffelen.

Voordat we naar huis gingen, reden we eerst langs de dierenwinkel waar we een voerbak voor je kochten. Toen we thuis kwamen, ging de baas naar binnen om Simon je grote broer te halen en Marit liep mee. Ik liet je alvast uit om elkaar daar te ontmoeten, zodat jullie alvast zouden wennen aan elkaar. Er was meteen een klik en Marit kon het niet geloven. Anouk, Sander en Dennis wisten nog van niets. Eerst kwam Dennis thuis, dolgelukkig met jou. Daarna kwam Anouk thuis. De eerste stappen in huis, dacht ze dat Simon gewassen moest worden... Het rook naar natte hond. En toen zag ze jou en ook meteen verliefd. Ze appte meteen naar Sander, die was niet thuis. Die zou 's avonds meteen komen.

Je kreeg een eigen grote mand en het vrouwtje naaide twee grote kussens, wat op haar to-do list stond. Het bleek al gauw, wanneer je blij was ons te zien, je met van alles aan kwam spelen. Dus kreeg je ook een knuffel varken, "Knorrie" genaamd. Siem heeft nooit speelgoed gehad, die maakte alles kapot.... Omdat jij een knorrie kreeg, vonden we het zielig voor Siem. Hij kreeg een knuffelhond, een tackel. Nog geen vijf seconden en de tackel had een geamputeerde poot... Dus... de afgelopen tijd druk geweest met mijn mannen. Niet zoveel tijd gehad voor mijn creaties. Maar wel genaaid natuurlijk. Twee keer een hondenkussen én zowel de tackel als knorrie zijn al vaak bij de EHBO-post geweest om hun ledematen weer aan te laten zetten. Het is maar goed dat het vrouwtje ook zuster is.

Sam, onze tweede hondenzoon, vijf jaar ben je nu. Twee geopereerde knieën, een vrouwtje die door omstandigheden afstand van je moest doen. Een vrouwtje wat nu blijkt wat veel aandacht nodig had, waardoor jij heel bezorgd bent en ervoor zorgde dat ze veel knuffels kreeg. Je bent een lieve, grote reus. Wij kennen je nu pas drie weken, maar het voelt alsof je er altijd al was. Wij zijn blij dat je bij ons oud en grijs mag worden.