"Mam ik word genegeerd op school, ook krijg ik gemene opmerkingen naar mijn hoofd en ik moet altijd alleen zitten. Dat komt mam omdat we in de klas met een oneven aantal kinderen zitten.
Als ik vraag of dat zij een keertje alleen willen zitten en er misschien iemand naast mij in de klas wil zitten zeggen er twee meisjes: "Echt niet en we gaan het 2de, 3de, 4de en 5de uur ook naast elkaar zitten. Echt niet dat ik alleen ga zitten, zeggen ze tegen mij". En weet je mam, volgende week is er kamp en daar gaan we op de fiets naar toe, dan moet ik vast ook alleen fietsen. Ik wil eigenlijk niet naar kamp. Of heb je er al voor betaald? Dan ga ik wel dat vind ik zielig voor jullie. Misschien komt het nog goed mam.....
Kijk eens wat ik op mijn hand getekend heb? Een poppetje, ik heb hem Harold genoemd dan ben ik tenminste niet zo alleen....Maak je maar geen zorgen hoor mam het komt vast goed met mij".
Krak dat was mijn moederhart, in duizend stukjes. Ik moet mijn tranen bedwingen want dit wil je niet voor je kind. Je wilt dat het hen wel lukt, vriendinnen, feestjes, winkelen, eindeloze gesprekken over jongens, hoe vervelend je ouders wel niet zijn...
Ik ken dit gevoel maar al te goed wat zij nu meemaakt: weinig tot geen uitnodigingen voor kinderfeestjes, of dat een meisje uit de klas zei:"Ik had bijna de hele klas uitgenodigd op twee kinderen na (kun je al raden wie niet uitgenodigd was?) toen zei mijn moeder: "nou nodig die twee andere kinderen dan ook maar uit!"
Of die keren met gym dat er twee kinderen groepjes moesten vormen door om de beurt een kind te kiezen....Je raad al wie er over bleef? En dan nog zuchten als ze jou naam moesten zeggen....
Oke ik bakte niets van gym maar toch...Wat voelde ik mij klein en niet gezien.
Vaak heb ik gedacht wat is er mis met mij? Ben ik dan echt zo raar? Zie ik er stom uit?
Maar ik was goed zoals ik was en nu ook ben. Dat heb ik mijn kinderen ook geleerd: je bent goed zoals je bent. Maar ach wat heb ik het maar haar te doen en wat doet het ook pijn bij mijzelf.
Ja ik ben behoorlijk gedeukt.......geweest.
Ik ontmoette de allerleukste en liefste
Ik heb misschien wel de meest leuke baan die er is en een super leuke hobby en mijn jurkjes zijn gewild......Huh mijn jurken? Zijn er echt mensen die mijn stijl ook leuk vinden???
Alleen nog één hobbeltje te nemen en dan ben ik voor altijd van het oud zeer af...De reünie van de lagere school...
Het is al tweeëndertig jaar geleden dat we elkaar gezien hebben.
En weet je? Ik weet zeker dat ze er geen erg in hebben gehad hoe het voor mij voelde.
Natuurlijk waren er ook een twee leuke meiden die mijn vriendinnetjes waren, ik ben reuze benieuwd hoe het hen en de andere gegaan is. We zijn in ieder geval een stukje ouder en wijzer.
Mijn vraag voor jullie is: voor wie ben jij wel eens een Harold? De wereld zou er een stuk mooier uit zien, geloof me!
En met mijn lieve meisje komt het ook wel goed dat weet ik zeker, want ze lijkt op iemand;)
